/114/ ad perfectionem. Intellectum vero
humanum nescio quibus nebulis obnubilavit,
quinimo peccatis titillationis aliquid indidit
oblectamentique et facilitatis. Virtutes
vero posuit sudore magno comparandas.
Adeoque Deus consulto ita constituisse videtur,
perpauci ut virtutes, vitia ut quamplurimi
sequerentur. Quare acutissimum philosophum
ita ratiocinantem Lutetiae excepi:
«Ii qui virtutes prosequuntur fures sunt,
nam quae Deorum sunt sibi vindicant;
vitiorum vero sectatores aequissimi iustissimique,
quaerunt enim quae sua sunt».
Respondeo falsam esse minorem. Tradidit
enim Deus homini naturam adeo imbecillem
et ad peccata proclivem non ut peccaret
sed ut, potens peccare et non peccans,
maiora ex meritis praemia consequeretur.
Ideo dedit stimulum carnis, sed ad perfectionem
virtutis, «quia virtus in infirmitate
perficitur». Humanus intellectus nebulis
quibusdam obductus est, fateor. Nec id quidem,
sine magna divinae sapientiae testificatione,
quando ipsius natura sic exigebat
quod, si enim factus esset natura sua illustrior,
suum ipse amisisset esse: fuisset enim
intelligentia non intellectus. Nec tamen usque
adeo obscuratus est ut a malo bonum
Indice
|
Pagine introduttive |
|
EXERCITATIONES |