/127/Prima haec est: non esse inconveniens
scientiam in se esse certam, quanquam illud,
de quo scientia est, natura sua sit incertum,
quoniam cognoscens naturam cogniti necessario
non sequitur.
Sed allucinatur Boëtius, quod, si enim
Deus posset determinate cognoscere indeterminatum,
cognosceret quoque impossibile;
sed non hoc, quia implicat esse et cognosci;
ergo neque illud. Sequela maioris probatur:
Nam quod impossibile a Deo non cognoscatur,
vel ex hoc intelligi potest, quod repugnet
esse et, per consequens, cognosci. Consimiliter,
cum de intrinseco intellectu et
formali ratione futuri contingentis indeterminatio
sit, sciri non potest determinate. Sciretur
enim sub conditione repugnante principiis
suis, quod implicat. Praeterea si determinate
a Deo cognoscitur, ipsius intuitus
fertur super unam partem determinatam,
imo et illam determinate veram esse cognoscit,
alteram vero determinate falsam.
Quare, si scit A determinate verum, A est determinate
verum; ergo natura sua A est determinatae
veritatis contra Boëtianam responsionem.
Eius autem ratio (scilicet cognoscens non
sequitur naturam cogniti, quare ille potest esse
determinatus, hoc existente indeterminato)