Archivio dei filosofi del Rinascimento

/p. 6/ in substantia et recipiendum quantitatem

et figuram: quantitatem, propter loci mutationem;

figuram, propterea quod omne corpus finitum

est. At quantitati et figurae nihil est contrarium.

Vel ut facilius id explicem, non est materia

subiectum corruptionis, nisi cum est sub

corruptibilibus formis naturalibus, a quibus

fluunt accidentia, quae habent contrarium vel

contraria posita sub differentijs item contrarijs.

Materia vero coelestis non habet accidentia, quae

sint ad contrarietates: «Eius sane qualitates – ait

Averroës – sunt diversi generis ab alijs: contraria autem

sub eodem sunt genere». Coeli vero figura

circularis est, cui nihil esse contrarium prodidit

Aristoteles. Et, si quid est in coelo contrarium,

illud non est contrarium ad corruptionem,

sed ad perfectionem, quippe motum

unde [et] quo. Alex. – Tam abstrusa est haec ratiocinatio

ut eius conceptum assequi me posse diffiderem,

ni eam luculentissime in tuo Amphitheatro

explicatam perlegissem. I. C. – Atque

iccirco tam difficilis sententiae demonstrationem

breviter ego perstrinxi, quia eam, ut meministi,

extraordinaria opera in exercitatione

quinta explanavi. Alex. – Sed quaenam fuerit super

hac re Platonicorum sententia scire

percuperem. I. C. – Illi, imbecillia ingenia ambagibus

eludentes, ita inquiunt: «Quemadmodum est

forma quaedam materialis, quae in prima materia

est atque iccirco vix forma dici potest (formam

intelligunt corporeitatis), ita est materia

quaedam, quae vix materia nominari potest: ea