Archivio dei filosofi del Rinascimento

/p. 467/ graviter infensa [humoris] qualitas, quae quoties exagitatur

ac in cerebrum prorepit atque ea feriente,

cerebro contrapugnante, quasi colluctatione

quadam fit epilepsia. Alex. – Huius fomes ubi

delitescit? I. C. – Modo in cerebro, modo in ore

ventriculi nonnunquam et in alijs distantioribus

sedibus, e quibus furtim per caecos ductus

in cerebrum serpit et progreditur. Alex. – At

cur horum symptomata efficiuntur saeviora,

cum vel Luna impleri, vel inchoari incipit? Forsitan

Lunae Daemon Hasmodai hanc calamitatem

clademque infert? I. C. – Humida corpora

ciboque et coelo utentes humido, huic malo

sunt magis oportuni. Hinc videmus impuberes

et mulieres potissimum infestari, quos derelinquere

solet circa annum quintum et vigesimum,

quia tunc augescit calor nativus, qui siccum

temperamentum inducit. Quare non mirum,

o Alexander, si horum symptomata gravius

invalescant, ubi Luna impletur, vel inchoatur,

tunc enim humores maxime redundare

constat. Quapropter Dei Filius et Deus ipse,

ne perfidi Hebraei calumniari possent Lazarum

non vere mortuum fuisse, sed herculeo

morbo correptum, illum quatriduanum in

vitam postliminio revocavit. Siquidem expleto

septuaginta horarum curriculo, humores

sisti contingit, quod Luna eo temporis spatio

unum zodiaci signum peregerit cuius vi humorum

decursus in corporibus perficitur. Alex. – Nihil

doctius excipi potest, sed, quaeso, nunc de fascinationibus

pertractemus. I. C. – Libentissime.